۴۵۱۴۶
۳۶ ساله هستم و تحصیلاتم کارشناسی است. یک پسر ۹ ساله دارم. بچه ها از چه سنی دوست های صمیمی در مدرسه پیدا می کنند؟ پسرم از همان اول اجتماعی بود و چه در محل و مسجد و کوچه، و چه در فامیل، با بچه ها شروع به صحبت کردن می کند و با آنها دوست می شود و سریع با آنها همبازی می شود. البته گاهی هم با بچه ها کارش به بحث و جدل کشیده می شود و به خانه بر می گردد و با آنها بازی نمی کند. ولی در کل بچه ی اجتماعی است. وقتی از زنگ تفریح ها از او سوال می پرسم که تغذیه ات را خوردی و با چه کسی بودی که بدانم دوستش کیست، می گوید زنگ تفریح اول با فلانی بودم و زنگ تفریح دوم با فلانی و زنگ تفریح سوم با فلانی و می بینم اصلاً یک دوست صمیمی ندارد که همیشه با او باشد. گاهی مواقع هم می گوید امروز کسی نیامد با من بازی کند یا من نرفتم با کسی بازی کنم و زنگ تفریح تنها بودم و کنار حیاط مدرسه ایستادم و خوراکی ام را خوردم و فقط رفتم با چند نفر از بچه ها صحبت کردم و آمدم. گاهی هم در صحبت هایش می گوید من دوست صمیمی ندارم که فقط با او باشم و با هر کس شد می روم. آیا دوست صمیمی داشتن از همین سن نیاز است؟ آیا دوست صمیمی پیدا کردن مهارتی می خواهد که پسر من ندارد؟ البته وقتی به مدرسه اش می روم می بینم با همه ی بچه ها در حال صحبت کردن است و ارتباط برقرار می کند. بچه ی گوشه گیری نیست. در مورد دوست صمیمی داشتن من را راهنمایی کنید.
فقط اعضای سایت میتوانند برای پرسش ها پاسخ ارسال کنند. اگر قبلا ثبت نام کرده اید ورود را بزنید و در غیر این صورت در سایت ثبت نام کنید.
پرسشگر گرامی سلام
از اعتماد شما به این مرکز سپاسگزاریم.
بچه ها با ورود به مدرسه اهمیت خاصی برای روابط با دوستان هم سال خود قائلند و این روابط توسعه می یابد. برخلاف سنین قبل از مدرسه که رابطه با والدین و خانواده بیشتر اهمیت دارد و دوستان هم محدودند.
اگر فرزندتان با دیگران ارتباط برقرار نمی کرد، گوشه گیر و منزوی بود جای نگرانی داشت ولی وقتی دوستانی دارد و با دیگران به راحتی ارتباط برقرار می کند، پس جای نگرانی نیست. حتی اگر گاهی با آنها بحث می کند یا قهر می کند باز هم جای نگرانی نیست و همین که به صورت کلی با آنها ارتباط خوبیی دارد، خوب است. او باید دوستی، دوست شدن، قهر کردن، بحث کردن، دلجویی کردن و حتی ناز کردن و … را تجربه کند و مهارت های ارتباط برقرار کردن با دیگران را یاد بگیرد. بنابراین بخاطر این رفتارهای او نگران نشوید و به صورت کلی همین که ارتباط مناسبی با دیگران دارد کافی است.
بهترین کاری که می توانید بکنید این است که با برخورد مناسب، محبت و تعریف کردن از ویژگی های مثبت او عزت نفسش را تقویت کنید. البته که در کنار تحسین و حمایت، گاهی نیز راهنمایی، محروم کردن و حتی تنبیه می تواند لازم باشد.