۴۵۱۵۹
مدتی است با پسر ۲۲ ساله ام مشکل پیدا کرده ایم. تحت هیچ عنوانی حاضر نیست به حرف های من و پدرش گوش بدهد. هر حرفی که می زنیم، حتی خیلی هم دوستانه بگوییم، می خواهد جبهه بگیرد و مخالفت کند و با یک سری توجیحاتی که اصلاً منطقی نیست، می خواهد بگوید نظر خودش درست است. در کل اصلاً موافق نظر و عقیده های ما نیست. احساس می کنم اصلاً از زندگی اش هیچ نوع رضایتی ندارد، با اینکه به نسبت شرایط خانوادگی مان خوب است و تک فرزند هم هست. همه جوره سعی کرده ایم رعایت حالش را بکنیم و احترامش را نگه داریم. در کل رفتارهای مناسبی ندارد. همیشه یک حالت های افسردگی دارد و در خودش است و سرش در گوشی است و اصلاً از زندگی اش راضی نیست. فکر می کند شرایطش اصلاً شرایط خوبی نیست. با وجود اینکه در دوستان و آشنایان و اقوام همیشه به عنوان فردی نام برده می شود که شرایط خانوادگی خیلی خوبی دارد. ولی دقیقاً برعکس و خودش اصلاً احساس رضایت از زندگی ندارد. کارشناسی دارم. راهنمایی ام کنید.
فقط اعضای سایت میتوانند برای پرسش ها پاسخ ارسال کنند. اگر قبلا ثبت نام کرده اید ورود را بزنید و در غیر این صورت در سایت ثبت نام کنید.
با سلام و عرض ادب و احترام خدمت شما خواهر محترم! در خصوص مساله ای که با مادر میان گذاشته اید به چند نکته اشاره میکنیم:
۱. اطلاعات ما درباره شرایط خانوادگی، شخصیت، سبک فرزندپروری و مسائلی که این روزها برای شما و فرزندتان مشکلاتی ایجاد کرده بسار اندک است. همین قدر از توصیفات شما معلوم است که شدیدا نگران حال و روز و آینده فرزندتان هستید و با اینکه تلاشتان را برای ایحاد ارتباط و سردرآوردن از آنچه در ذهن فرزندتان می گذرد به کار برده اید اما کمتر موفق شده اید تا با او ارتباط برقرار کرده و به او کمک کنید و همین امر شما را گیج و درمانده و نگران تر کرده است.
۲. جدای از اینکه تک فرزندی مشکلات خاصی برای والدین و فررندشان ایجاد می کند و معمولا ًتک فرزندان از اعتماد به نفس پایین تر و ناکارآمدی مهارت های اجتمای رنج می برند، احتمالاً نوع مواجهه شما با مشکلات کنونی فرزندان موًثر و کارآمد نیست. فرزند شما اکنون ۲۳ سال دارد و برای خود مردی شده. از دوره کودکی و نوجوانی عبور کرده و نزدیک میانه جوانی است. بنابراین لازم است خودش به مسایل و مشکلات زندگی اش پرداخته و برای حل آن هدف گذاری و برنامه ریزی کند. احتمالاً شیوه برخورد شما با ایشان همچنان شیوه دوران کودکی و اوائل نوجوانی است و صرفاً تلاش می کنید تا با نصیحت، ارائه راه حل های آماده، تشویق های توخالی و امید دادن های بیش از حد او را از حالت در خود فرو رفتگی درآورید. بله احتمالاً فرزند شما به نوعی افسردگی خفیف و کاهش انگیزه و معنای زندگی گرفتار شده اما شیوه کمک به فرزندتان و حل مشکلات او بحث و جدل، نصیحت، سرزنش و فشار نیست. این شیوه نه تنها کمکی نمی کند بلکه فررندتان را کلافه و خسته تر و بی انگیزه تر می کند.
۳. شیوه مناسب در این شرایط این است که اولاً از هجوم مداوم به فرزندتان و ایجاد جو نگرانی شدید خودداری کنید. برای مدتی او را به حال خود رها کنید. شاید در حال تفکر و بررسی شرایط خود است و فعلاً نمی تواند مثل قبل رفتار کند. شما در حد معمول شرایط آسایش و آرامش او را فراهم کنید و خیلی به کار او کار نداشته باشید. توصیه ما این است که تنها پدر با فررندش گفتگو کرده و نگرانی والدین از روحیه و حال این روزها را برایش بازگو کند. به جای نصیحت و ارائه راه حل تلاش کنید تا باب گفتگو را با او باز کنید. از او بپرسید که در این روزها به چه فکر می کند و چه مسائلی ذهنش را مشغول کرده، از او بخواهید که راجع به افکار، ایده ها و نگرانی های خودش صحبت کند و ببینید که چه مسائلی ذهنش را درگیر کرده و اکنون چگونه به آن مسائل مینگرد. راه حل را خود او باید کشف کند. اگر پدرش از لحاظ تحصیلات، هوش و تجربه صلاحیت لازم را دارد، لازم است تا درباره روش های حل مسئله، هدف گذاری، نیازشناسی و تصمیم گیری با فرزندتان صحبت کند. اگر پدر توانایی انجام این شیوه را ندارد، اگر در میان دایی ها، عموها و مردان نزدیک شما کسی را می شناسید که می تواند باب چنین بحث هایی را با او باز کند، از ایشان کمک بگیرید.
همچنین می توانید به فررندتان پیشنهاد کنید تا با مشاور و روانشناس صحبت کند.
از ابراز نگرانی بیش از حد و نشان دادن اینکه اوضاع خیلی خراب است، خودداری کنید. نگرانی زیاد، موجب آشفتگی روحیه شما و خراب تر شدن رابطه تان با فرزتدتان می شود. فرزند شما اکنون به اعتماد، پذیرش و فرصت بازیافتن خود نیاز دارد. او به راه حل ها و نصحیت و فشار روانی نیاز ندارد. البته ارائه پیشنهادهای خوب، اعلام حمایت های معنوی و دادن اطمینان به اینکه او را بدون قید و شرط دوست دارید و پذیرش شما مشروط به رفتارهای او نیست، نیاز دارد.
۴. از دعا و توسل به درگاه الهی و اولیای او غفلت نکنید و سلامتی و موفقیت و کامیابی فرزندتان را از ایشان بخواهید.