۴۵۱۸۲

admin_porsesh گفت:

دوست گرامی
پرسش خود را کلی مطرح کرده اید. با ذکر چند کلمه نمی توان پاسخ کامل و جامعی ارائه داد. ما از نحوه ی رفتارهای گذشته شما با فرزندتان، چگونگی روش تربیتی و روابط اجتماعی و شخصیت او (فرزندتان) اطلاعی نداریم لذا نمی توانیم قضاوت درستی در این زمینه داشته باشیم. در رفتارهای خود بیشتر دقت کنید. شاید عکس العمل های فرزندتان بازتابی از رفتارهای نادرست شماست. اگر چنین باشد شما هستید که باید در رفتارهای خود تجدید نظر کنید. اگر در جایی یا آزمونی شکست خورده نباید به مسائل حاشیه ای این شکست بپردازید و دائماً بر سر این مسائل بگو مگو داشته باشید یا خدای ناکرده او را سرزنش کنید. سعی کنید فرزندتان را با هر خصوصیتی که دارد بپذیرید. در عمل طوری رفتار نکنید که او فکر کند به حالش دلسوزی می کنید یا قصد ترحم دارید. شکست های او را به صفات شخصیتی اش نسبت ندهید. روی سایر رفتارهای فرزندتان تحقیق کنید. ببینید در سایر جوانب زندگی چطور رفتار می کند. آیا فعالیت های شاد و روابط اجتماعی مطلوبی دارد؟ او چه شخصیتی دارد؟ آیا درونگرا و آرام است؟ آیا دوستان خوب و صمیمی دارد؟ طرح این سؤال به صورت خلاصه باعث شده که نتوانیم پاسخ مشخصی به شما ارائه کنیم. پس به روابط قبلی و اتفاقات گذشته فکر کنید، به روابطی که داشتید نگاه دوباره ای بیندازید. آیا این آزمون ها را برایش مهم و سرنوشت ساز جلوه دادید یا نسبت به آن بی تفاوت بوده اید؟ که هر دو نوع این رفتارها می تواند به این عکس العمل فرزندتان منجر شود. باز تأکید می کنیم روی رفتارهای خود بازنگری کنید و شخصیت فرزندتان را بیشتر بشناسید. شاید فرزندتان با این حرف ها هیجانات منفی ناشی از این ناکامی را تخلیه می کند. نمی دانیم او چه صحبتی کرده که شما آن را به کفر تعبیر می کنید. هر کدام از ما که دچار مشکلی می شویم از خدا گلایه می کنیم و ممکن است بگوییم چرا خدا با ما این کار را کرد. این صحبت عکس العمل ناشی از ناراحتی ماست و کفر محسوب نمی شود. آیا او با این شکست خدا و اعتقاداتش را کلاً زیر سؤال می برد و زندگیش مختل می شود؟ این سؤالی است که باید همراه با ابهامات مطرح شده به آن بپردازید. به هر حال در صورتی امید به زندگی در فرزندتان رویش پیدا می کند که روابط اجتماعی بیشتری داشته باشد و اهداف دیگری را نیز دنبال نماید و قبولی در آزمون تنها هدف او در زندگی نباشد.